fbpx

Jaarlijks archief 2018

Buikgeluk meets Hills & Mills

Op 7 juli 2018 vond het Buikgeluk en Hills & Mills event plaats. Overdag gaf ik 2 fermentatie workshops summerdrinks, mocktails & limonades en ’s avonds kwamen Papa Kazmi en zijn geweldige team toen Indiaas voor ons koken. Uiteraard was er ook kefirlimonade te verkrijgen! We zorgden voor wel 30 liter. Maar hoe kwam het ook alweer dat we dit evenement georganiseerd hebben?

Toen ik 2 jaar geleden de eerste keer in Delft kwam, had mijn lieve vriendin Hannelore een tafeltje bij Hills & Mills geboekt. Ze had online gelezen dat het niet alleen een gezellig en heerlijk restaurant is, maar dat ze ook erg goed zijn in het bereiden van healthy food en rekening houden met intoleranties. Gezien ik – zoals jullie weten- gluten- en lactose-intolerant ben, is dat laatste voor mij erg belangrijk. Ik was onmiddellijk verliefd op de leuke sfeer, het verrukkelijke eten en bovenal de chefkok himself, Papa Kazmi. Ondertussen ben ik al meerder malen in Delft geweest en bezoeken we steevast Hills & Mills. (Ok, ik geef toe, we zijn erzelfs al 2x in één weekend gaan eten.)

Op mijn laatste blogpost over mijn bezoek aan Hills & Mills vorig jaar, kreeg ik ontzettend veel reactie. Meer dan 20.000 mensen hadden onze post gezien en we kregen wel 100 berichtjes. Zoveel enthousiasme konden we niet negeren! Daarom besloten Batul van Hills & Mills en ik om de landen en handen in elkaar te slaan om samen een geweldig event op poten te zetten.

En zo gebeurde het. Ik huurde de Zuidkant – wat een geweldige plek is dat toch – en plande mijn workshops en het foodevent in. Wat spannend, zouden er wel genoeg mensen komen?

Wel, we hadden niet gedacht dat jullie zo enthousiast zouden zijn! De fermentatieworkshops waren in 3 dagen uitverkocht en ook het foodevent verkocht met 90 foodies nagenoeg uit.

Bedankt voor zoveel liefde!

Recept: creamy pasta goodness

Lazy sunday, dus dan is het tijd om iets nieuws uit te proberen.

Ik wilde al heel lang eens cashewsaus maken maar op de een of andere manier heeft het toch een hele tijd geduurd. Maar vandaag was het dan eindelijk zover en wow, wat is dit lekker! Een hele crèmerige textuur, net als bechamel maar dan 100 keer gezonder. Dit komt zeker nog vaak op tafel.

We maakten een heerlijke glutenvrije pasta klaar met tomaatjes, paprika en asperges overgoten met de smeuige cashewsaus. Om je vinger bij af te likken!

Hoe begin je eraan?

Bereidingstijd: 20 minuten

Cashewsaus

Benodigdheden voor 4 personen

– 200 gr Cashews

– Citroensap

– Scheutje water

– Peper, zout en nootmuskaat

Laat de cashews een paar uur weken (4u is ideaal maar korter kan ook) zodat ze goed zacht worden. Giet het water weg en spoel ze schoon. Blend ze daarna met een scheutje water, citroensap en de kruiden in de blender of foodprocessor. Even proeven en bijkruiden indien nodig.

Pastasaus

Benodigdheden

– 1 ajuin

– 2 teentjes knoflook

– 2 paprika’s

– 1 bussel groene asperges

– 100 gr kerstomaatjes

– 1 pakje (glutenvrije) pasta

Zet wat water op een hoog vuur op om de pasta te koken. Snij ondertussen je groentjes fijn.

Bak de ajuin en knoflook in wat olijfolie kort bruin. Voeg daarna de gesneden paprika en asperges toe. Roerbak je groentjes kort en laat ze daarna even sudderen.

Voeg je pasta toe aan het kokende water.

Als je groentjes beetgaar zijn voeg je tomaten en de cashewsaus toe. Laat 2 minuutjes sudderen.

Giet je pasta af en klaar!

Ter afwerking kan je ook nog een beetje edelgist of kaas over je heerlijke bord smeuïge pasta sprenkelen.

Smakelijk!

 

 

 

 

Count your blessings

Ik word wakker naast jou. Jij staat op, je kust me en vertrekt daarna na je werk. Ik mag nog een uurtje blijven liggen tot mijn alarm afgaat. Als ik wakker wordt piept de zon door ons gordijn. Nuja, gordijn. Het provisoire deken dat eigenlijk dringend eens vervangen hoort te worden door een gordijn, maar dat terzijde. “Hoe is de buik vandaag?”, denk ik. Dat is sinds meer dan 4 jaar steevast de eerste vraag waarmee ik opsta. “Hoe gaat het met je, lichaam? Hoe gaat het, buik?” “Ben je boos vandaag, of ben je blij?” Buik gromt; honger en wat kleine steekjes. Dat is alvast geen slecht begin.

Ik komt recht en zet mijn voeten op de koude vloer. De kat spint luid. Want opstaan, dat betekent knuffels en eten. “Goeiemorgen, kleineke”, zeg ik. Want hoewel ze allesbehalve klein in omvang geworden is, was dat ooit wel zo. Officieel heet ze Maki, maar zo wordt ze hier zelden aangesproken. Kleineke volgt me onder luid gemiauw naar de badkamer, waar blijkt dat ik me eerst nog zal douchen. Niet helemaal tevreden gaat ze op de badkamermat de uitgang bewaken. No way dat ik straks onopgemerkt langs haar kom. De kattenbrokken glinsteren al in haar kleine oogjes.

Als ik daarna frisgewassen beneden kom – en uiteraard de katten eten gegeven heb -, groet de zon mij enthousiast in onze zonovergoten living. Ik zet de muziek aan op onze net geïnstalleerde geluidsinstallatie en maak ontbijt. Ondertussen gaat de bel. PostNL komt mij een portie buikgeluk leveren; een hele doos vol fermentatie ingrediënten. Alles waar mijn fermenten en ikzelf blij van worden.

Als ik even later aan tafel in de zon zit te ontbijten met Yann Tiersen op de achtergrond, besluipt mij weer dat ene gevoel; dankbaarheid. Wat ben ik dankbaar dat ik elke dag naast jou wakker mag worden. Mijn lief, mijn toekomstige. Jij, ik en ons 2 maal viervoertig geluk. Wat woon ik ontzettend graag met jou in dit huis. Een work in progress, maar dan wel een nest dat we samen bouwen. En wat ben ik gelukkig dat we zoveel lieve mensen om ons heen hebben die met ons meebouwen. Mijn lieve ouders die mij al een leven lang ondersteunen in alles wat ik doe, voor mij gezorgd hebben in het diepste van het dal en ook nu in de bres springen waar nodig. Jouw familie die hetzelfde doet voor jou. En dan nog een arsenaal andere familie en vrienden die ons leven zo rijk maken. Schatten die ik mocht bellen in het holst van de nacht, als ik – en vooral mijn lichaam – niet meer wist waar ik het had. Vrienden die taart brachten toen we nog niet wisten dat ik geen gluten en lactose mocht. Vrienden die elke dag smsten hoe het ging en dat nu nog steeds vaak vragen. Of een metekind dat “Meter en tante hè” zegt, en mijn hart dat smelt. En wat ben ik dankbaar om mijn werkgever en mijn team die me steunden vanaf dag 1 en nog steeds als 1 blok achter mij staan. Die mij de tijd geven om te herstellen, zelfs al duurt dat lang. De “wat zouden we je graag meer in Brussel zien”, maar “no pressure” die steevast volgt. Niet vanzelfsprekend, dat realiseer ik me al 4 jaar lang.

En vooral: wat ben ik blij dat ik er nog ben, dat ik dit nog allemaal beleven kan. Dat ik kan fermenteren en zoeken naar buikgeluk, naar pakjes energie, gezonde voeding en naar beter worden. Het had helemaal anders, zomaar gedaan kunnen zijn.

En dus ontbijt ik glimlachend, genietend van de zon op mijn huid. I counted my blessings, turned out I have many.

One day at a time

Kortgeleden vinkte ik de 4 jaar af. 4 jaar geleden dat mijn wereld op zijn kop ging staan, dat mijn lichaam ineens dienst weigerde. Daarvoor was ik in goede gezondheid en leek niets te zwaar, zelfs al leefde ik toen aan 300 per/uur. Daarop terugkijkend, zie ik inmiddels dat ik toen in overmaat leefde en dat als ik wellicht op een bepaald moment tegen de burn-out lamp (of een andere lamp) zou gelopen zijn. Ik dacht toen nog dat energie eindeloos was en dat moe zijn relatief was. Als je echt wilde, kon je toch altijd nog een feestje of een reisje doen, toch? Ik had toen nog geen besef wat écht moe zijn was en welke gevolgen het kan hebben als je een lichaam in herstel overbelast. Het zijn ervaringen die ik niemand toewens, maar die heel bepalend zijn als ze op een centraal gegeven in je leven worden.

Na mijn derde operatie was mijn lichaam zo uitgeput dat ik de trap niet meer op kon en zelfs niet meer rechtop kon zitten. Om mij in leven te houden had mijn lichaam alles uit de kast gehaald. Dat betekent dat het mijn vetreserves en spieren afgebroken had, zo ook mijn vitamines en mineralen opgesoupeerd. De eerste weken en maanden kon ik soms zo moe zijn dat het een onmogelijke opdracht kon lijken om het glas water, dat op armafstand stond, te nemen en ervan te drinken. Alles leek onoverkomelijk en elke dag was opnieuw een berg die ik over moest.

Gelukkig staat dat in schril contrast hoe mijn leven er nu uitziet, al blijft vermoeidheid en overbelasting een belangrijk thema in mijn leven. Het is als dansen op een koord, op zoek naar het optimum tussen kunnen genieten van het leven en toch voldoende rust in bouwen. Makkelijker in theorie dan in praktijk, ik ben al heel vaak van mijn koord getuimeld de laatste jaren.

Vandaag heb ik het geluk op skivakantie te zijn in les Sybelles. Deze blog schrijf ik dan ook op het terras in de zon. Ik probeer zoveel mogelijk te genieten van de kleine dingen, van de zon op mijn huid, het machtige zicht op de bergen en het fijne gezelschap. Maar toch wringt het. Gisteren heb ik een uurtje op de skilatten gestaan in de voormiddag en een half uurtje in de namiddag. Ik ben een absolute beginner, dus daar komt best wat stress bij kijken. En skiën is op zichzelf natuurlijk al een vrij intensieve sport, al zeker om het aan te leren.

Ik voelde gisteren in de namiddag al dat ik tegen de limieten van mijn lichaam opgebotst was en dat het
tijd voor rust was. Na het half uurtje in de namiddag was ik dan ook mijn bed ingekropen om een paar uurtjes te slapen, zodat ik hopelijk de dag erna gerecupereerd zou zijn. Maar helaas pindakaas, dat bleek vandaag dus niet het geval. En dus zit ik hier op het terras van het appartement, terwijl de anderen het skigebied aan het verkennen zijn. En ik ben dankbaar, dat ik dit inmiddels kan, in Frankrijk genieten van de zon, met pittoresk zicht op een besneeuwde berg. Maar ik ben ook verdrietig, omdat chronisch ziek zijn zo frustrerend kan zijn. Omdat het altijd vechten is met de goesting en de eigen grenzen. Omdat ik zo graag reis en reisde en de goesting om te beleven zo groot is. Omdat ik wl leren skiën, de skilift wil kunnen nemen en de bergen verkennen, maar het fysiek niet kàn.

Als ik achterom kijk, dan zie ik hoe ver ik al geraakt ben, ik kan inmiddels al letterlijk een berg beklimmen en niet alleen de figuurlijke. Maar de confrontatie met mijn eigen grenzen en de schijnbare onbegrensdheid van mijn gezonde medemens, zijn niet eenvoudig. Omdat ik dan nogmaals merk dat de weg nog lang is en dat ik nog wat figuurlijke bergen te beklimmen heb alvorens ik de letterlijke kan bedwingen. Omdat gezond worden zo hard werken is en zich niet laat sturen of dwingen. Maar goed, alles op zijn tijd. Nu is het tijd om zoveel mogelijk te genieten van de zon op mijn huid, de schone lucht en het mooie uitzicht. Vandaag een -vervloekte- rustdag in de hoop dat morgen opgeladen batterijtjes met zich meebrengt.