6 year mark

6 year mark

6 jaar, dat zal het eind deze maand zijn. 26 december 2019 is het 6 jaar geleden dat ik een mysterieuze obstructie kreeg, waar nog steeds de oorzaak niet van achterhaald is. 6 jaar geleden ging mijn hele gezondheid op een paar dagen tijd de dieperik in, tot mijn leven aan een zijden draadje hing.

Het is geen cadeau, dat kan ik je wel vertellen. Om van de dieperik de tocht naar boven aan te vatten. Zeker in die eerste maanden was het zo nefast en donker dat ik me heel vaak afvroeg – vanop de bodem van mijn brokkenput – of ik ooit het zonlicht weer zou kunnen zien.

Ik deel graag een stukje tekst die mijn gevoel in die periode goed samenvat. De wanhoop, angst en pijn.

“Ik zit in de wachtkamer. Maanden heb ik uitgekeken naar een moment om de dokter opnieuw te kunnen spreken. 3 maand om precies te zijn. 3 lange maanden van verscheurende buikpijn, uitputting en algemene malhaise. Maar vandaag kan ik de dokter eindelijk zien. Dat het inmiddels al kwart over elf is en dat ik een afspraak om elf uur had, dat kan me niet deren. Want ik hoop op verlossing. Op een pil die alles beter maakt. Op een antwoord op mijn vragen en op mijn angsten. Ik zoek een schouderklopje, wat begrip, maar vooral oplossingen.

“Huybrecht.” Mijn naam, eindelijk. Ik sta recht en loop samen met mijn moeder de consultatieruimte binnen. Nog geen 15 minuten later sta ik alweer buiten. Met geen antwoorden en nog minder hoop.

Ze hebben geen idee wat er aan de hand is, dus weten ze ook niet wat te doen. “Sommige mensen nemen gewoon hun hele leven lang immodium.” Ik huiver. Want immodium is niet goed. En elke dag een heel leven lang klinkt alsof het, alsof ik, nooit meer beter word(t).

Elke dag heb ik buikloop. Wat een spitsvondig woord trouwens, buikloop, want als de buik in gang schiet mag ik letterlijk lopen. Maar dat terzijde. Al meer dan 6 maand slaat mijn buik tilt bij elke hap die ik neem. Ik kom de dagen nauwelijks door, ik overleef veel meer dan dat ik leef. En niemand weet wat ik er aan kan doen.”

Waarom ik dit deel? Omdat er hoop is. En omdat ik die hoop wil delen. Er is licht aan het einde van de tunnel is, ook al lijkt het soms niet zo.

Uit pure wanhoop, ben ik zelf op zoek gegaan naar de puzzelstukken, naar sleutels om mijn gezond te herwinnen. En die heb ik ook gevonden. In rust, natuur, beweging, voeding en fermentatie. Nee, het is geen rocket science, maar het werkt.

En sindsdien bouw ik aan een lichaam dat steeds sterker wordt. Ik zorg voor de juiste voeding, afgestemd op wat ik nodig heb. En ik fermenteer als een malle, zodat mijn microbioom floreert. Ik zoek, ik tweak, ik optimaliseer. Ik verleg grenzen. Ik vergaar kennis, ik groei. Ik bouw en bouw en bouw.

De tornado in mijn buik is al lang gaan liggen. En ik geniet van de zon op mijn snoet, terwijl ik de tocht naar boven verder zet. Ik kijk naar de eindstreep in de verte en denk: “Als ik straks boven ben, beklim ik die berg die hiernaast ligt.” Op een dag word ik beter dan ooit.