Maandelijks archief februari 2018

Count your blessings

Ik word wakker naast jou. Jij staat op, je kust me en vertrekt daarna na je werk. Ik mag nog een uurtje blijven liggen tot mijn alarm afgaat. Als ik wakker wordt piept de zon door ons gordijn. Nuja, gordijn. Het provisoire deken dat eigenlijk dringend eens vervangen hoort te worden door een gordijn, maar dat terzijde. “Hoe is de buik vandaag?”, denk ik. Dat is sinds meer dan 4 jaar steevast de eerste vraag waarmee ik opsta. “Hoe gaat het met je, lichaam? Hoe gaat het, buik?” “Ben je boos vandaag, of ben je blij?” Buik gromt; honger en wat kleine steekjes. Dat is alvast geen slecht begin.

Ik komt recht en zet mijn voeten op de koude vloer. De kat spint luid. Want opstaan, dat betekent knuffels en eten. “Goeiemorgen, kleineke”, zeg ik. Want hoewel ze allesbehalve klein in omvang geworden is, was dat ooit wel zo. Officieel heet ze Maki, maar zo wordt ze hier zelden aangesproken. Kleineke volgt me onder luid gemiauw naar de badkamer, waar blijkt dat ik me eerst nog zal douchen. Niet helemaal tevreden gaat ze op de badkamermat de uitgang bewaken. No way dat ik straks onopgemerkt langs haar kom. De kattenbrokken glinsteren al in haar kleine oogjes.

Als ik daarna frisgewassen beneden kom – en uiteraard de katten eten gegeven heb -, groet de zon mij enthousiast in onze zonovergoten living. Ik zet de muziek aan op onze net geïnstalleerde geluidsinstallatie en maak ontbijt. Ondertussen gaat de bel. PostNL komt mij een portie buikgeluk leveren; een hele doos vol fermentatie ingrediënten. Alles waar mijn fermenten en ikzelf blij van worden.

Als ik even later aan tafel in de zon zit te ontbijten met Yann Tiersen op de achtergrond, besluipt mij weer dat ene gevoel; dankbaarheid. Wat ben ik dankbaar dat ik elke dag naast jou wakker mag worden. Mijn lief, mijn toekomstige. Jij, ik en ons 2 maal viervoertig geluk. Wat woon ik ontzettend graag met jou in dit huis. Een work in progress, maar dan wel een nest dat we samen bouwen. En wat ben ik gelukkig dat we zoveel lieve mensen om ons heen hebben die met ons meebouwen. Mijn lieve ouders die mij al een leven lang ondersteunen in alles wat ik doe, voor mij gezorgd hebben in het diepste van het dal en ook nu in de bres springen waar nodig. Jouw familie die hetzelfde doet voor jou. En dan nog een arsenaal andere familie en vrienden die ons leven zo rijk maken. Schatten die ik mocht bellen in het holst van de nacht, als ik – en vooral mijn lichaam – niet meer wist waar ik het had. Vrienden die taart brachten toen we nog niet wisten dat ik geen gluten en lactose mocht. Vrienden die elke dag smsten hoe het ging en dat nu nog steeds vaak vragen. Of een metekind dat “Meter en tante hè” zegt, en mijn hart dat smelt. En wat ben ik dankbaar om mijn werkgever en mijn team die me steunden vanaf dag 1 en nog steeds als 1 blok achter mij staan. Die mij de tijd geven om te herstellen, zelfs al duurt dat lang. De “wat zouden we je graag meer in Brussel zien”, maar “no pressure” die steevast volgt. Niet vanzelfsprekend, dat realiseer ik me al 4 jaar lang.

En vooral: wat ben ik blij dat ik er nog ben, dat ik dit nog allemaal beleven kan. Dat ik kan fermenteren en zoeken naar buikgeluk, naar pakjes energie, gezonde voeding en naar beter worden. Het had helemaal anders, zomaar gedaan kunnen zijn.

En dus ontbijt ik glimlachend, genietend van de zon op mijn huid. I counted my blessings, turned out I have many.