Journey to Health
Tips voor boze buiken
Ik maakte vorige week nog eens nader kennis met een buikgriep en wow, was ik even vergeten hoe beroerd je je kan voelen. 🙈 Ik kan me bijna niet meer voorstellen dat dit een paar jaar geleden mijn leven was.
100 keer per dag naar het toilet, al krampen krijgen als je maar aan eten ruikt. Je hondsberoerd voelen als je toch een hapje durft te eten. En doodop zijn. Uitgeput van je uit de zetel te heisen en terug naar bed te gaan. Wat een absolute verschrikking.
Het doet anderzijds natuurlijk wel erg goed om te weten dat die dagen achter mij liggen. En dat mijn buik nog wel durft borrelen, maar dat ik aan die verschrikking inmiddels ontsnapt ben. #YouCanDoItToo!
Nu, in die jaren met intense buikpijn heb ik wel een heleboel tips en tricks verzameld die je wat beter doen voelen of herstel bevorderen.
Hieronder geef ik je dan ook graag mijn lijstje en
1. Warmte!
Mijn aller-absolute nummer 1.
Warmwaterkruik
Al in het ziekenhuis, was dit het enige dat een beetje hielp. In het begin gebruikte ik een kersenpittenkussentje, maar dat blijft niet lang warm. Daarom zijn we vrij snel overgeschakeld op een oldfashioned warmwaterkruik. Ik maak ze meestal erg heet en draai er een handdoek rond. Naarmate de kruik afkoelt kan je ze zonder handdoek gebruiken. Blijft uren warm en is dus stukken handiger dan zo’n kersenpitkussentje.
Bad
Als ik echt heel intense krampen heb, ga ik voor een heet bad. Daar zit ik dan in tot mijn buik wat rustiger word. Let wel op als je heel erg uitgeput bent, dat je niet in slaap valt. Been there, done that.
Om je bad ook een nuttige functie te geven, voeg ik vaak wat magnesiumzout toe. Magnesium wordt gebruikt in meer dan 350 processen in je lichaam en kan ook bij ziekte helpen om wat sneller te herstellen. Het helpt te ontspannen en bij vermoeidheid. Na zo’n bad voel ik me vaak verkwikt. Ik bestel mijn zout meestal online. (Disclaimer: ik heb geen enkele band met dit bedrijf, ik ben gewoon erg tevreden over hun product)
2. Ruimte in je buik
Het komt er vooral op neer om fysiek ruimte in je buik te creëren. Dit doe je vooral door op handen en knieën te gaan zitten. Je zal hierdoor merken dat je de krampen veel makkelijker kan opvangen. Je lichaam krijgt letterlijk de ruimte om z’n ding te doen, waardoor buikpijn veel sneller gaat liggen.
Mensen die yoga doen, zullen de kindhouding wel kennen. In dit filmpje toont Yoga with Adriene de positie perfect voor. Dit is eigenlijk een van de meest comfortabele posities bij buikpijn. Sowieso kan ik yoga aanraden als preventieve hulp om je buik wat “losser” te maken en je immuniteit te verbeteren.
3. Massage
Veel mensen masseren hun buik bij krampen, maar vaak kan je beter de rug masseren. Bij hevige krampen masseer je beter je twee flanken of het midden van de rug. De zijkant van je onderrug kan je zelf heel goed masseren. Als je in child pose kan iemand anders dat uiteraard ook heel goed voor je doen. Dit is iets wat overigens ook heel goed werkt bij kleine kinderen of babies.
4. Food!
Water
Alles begint en staat met wat je eet én drinkt. Bij buikgriep is het vooral belangrijk dat je voldoende gehydrateerd blijft. Je kan eventueel ook een beetje honing en wat ongeraffineerd zeezout in je glas doen, zodat je voldoende mineralen en suiker binnenkrijgt. Honing is daarnaast ook antibacterieel, dus dat is mooi meegenomen.
Kleine maaltijden
Om je spijsvertering wat rust te gunnen, kan je best kleine maaltijden die makkelijk verteerbaar zijn eten. Denk aan rijst, getoast (glutvrij-) brood, aardappels, zachtgekookte groentjes zoals brocolli of worteltjes, etc. Vaker eten – en voorkomen dat je maag leeg is – zorgt er ook voor dat je minder misselijk bent.
Gember
Ook gemberthee (met citroen) kan helpen als je erg misselijk bent. Kan je echt niet binnen houden, dan kan je er ook voor opteren om een aantal druppels etherische gemberolie op te lossen in kokosolie. Als je dat in je buik masseert, zal dat ook helpen.
Appelazijn
Heb je veel last van brandend maagzuur? Dan kan zowel komen door een tekort of een overmaat aan maagzuur. Appelazijn helpt bij het herstel van een gezonde zuurtegraad. Los een soeplepel appelazijn op in een glas lauw water en drink dit op op je nuchtere maag of bij je eten.
Gefermenteerde dranken en groenten
En ten slotte, de gefermenteerde dranken en groenten naturlijk! Deze zijn niet alleen de supersterren bij ziekte, maar zeker ook in een gezond voedingspatroon!
Dankzij de fermentatie bevatten deze dranken en potjes overheerlijke groenten extra veel vitaminen en mineralen. Daarnaast bevatten zij ook veel goede bacteriën die kunnen helpen bij het herstel van de balans in je buik. Dagelijks een kleine portie zuurkool of een glaasje kefir kunnen heel erg helpen.
Voel je dat je ziekt wordt, dan kan je zelfs elk uur een klein slokje nemen of eten. Het beschermt je tegen ziekteverwekkers, helpt bij je herstel én is nog eens erg lekker.
Ik kan niet genoeg benadrukken hoe groot de sleutelrol van de vele fermentaties die ik dagelijks nuttig in mijn herstelproces was en is. Dat én gezonde voeding zijn echt mijn redding geweest. Ik probeer dit verhaal dan ook aan zoveel mogelijk mensen door te geven, zodat iedereen terug mag genieten van tonnen Buikgeluk.
Wil je ook graag leren fermenteren? Kijk dan zeker eens bij ons workshopaanbod. Wil je graag wat meer inzicht in welke voeding jouw buikgeluk kan herstellen? Kom eens langs!
2019
Op het eind van elk jaar, blik ik graag eens terug. 2019 was een verrassend jaar, met als persoonlijk hoogtepunten onze quasi afgeronde verbouwing en natuurlijk onze Westkust van de VS-reis in mei. Cruisen met de campervan in nationale parken, wat was dat prachtig.
Mijn eigen buikgeluk was dit jaar beter dan ooit, sinds mijn operaties 6 jaar geleden. En in 2019 had ik het plezier om veelvuldig stukjes buikgeluk door te geven. Bijna 150 mensen werden in mijn workshops gebeten door de fermenteermicrobe. Jullie leerden massaal dranken en groenten fermenteren, en sinds het einde van het jaar ook vegan kaas maken en cocktails-mocktails shaken.
Het doet mij echt ontzettend veel plezier om te mogen horen dat deelnemers zich beter voelen, meer energie en meer buikgeluk hebben. En ook zoveel plezier ervaren in het experimenteren en genieten van het opeten van hun fermentaties. Het doet deugd dat uit de donkerste periode uit mijn leven zoveel lichtpuntjes, zoveel moois kan ontstaan.
In 2019 ben ik ook in alle stilte begonnen met persoonlijke begeleiding en coaching. Ik wilde eerst even kijken of dat iets is dat bij me past, gezien 1-1 of iets leren aan een groep een heel ander verhaal is. Maar yes, wat word ik daar blij van! Mee op zoek gaan naar wat werkt voor iemand – want iedereen is anders – en zien dat het werkt, wow! Het is uitdagend, maar ook de voldoening is heel erg groot. Andere mensen begeleiden in hun proces naar meer energie, en (buik-)geluk, geeft zin aan het verhaal dat ik heb doorgemaakt. Niet dat ik het nog eens zou willen over doen, maar het is het dan toch allemaal waard geweest.
In 2020 hoop ik dan ook om via workshops en persoonlijke begeleiding nog meer mensen te mogen bereiken en te mogen bijdragen aan hun energie, buikgeluk en gelukkig zijn. Het leven is te kort om je slecht te voelen. En ik geloof echt dat voeding, fermentatie en je darmflora/microbioom daar het verschil in kunnen maken.
Ik wens jullie dan ook een bruisend jaar, met tonnen energie, je goed voelen en natuurlijk buikgeluk. Dan heb je alvast de kickstart om er een knallend jaar van te maken.
Heel veel liefs,
Kim
Ps: Hier vind je meer informatie over persoonlijke begeleiding. De nieuwe workshops data vind je hier.
Appel spritz
Ingrediënten:
- Ijsblokjes (een handje vol)
- 2 blaadjes basilicum
- 2 blaadjes munt
- 60 ml of ¼ van je glas appelsap
- 180 ml of ¾ van je glas kombucha
Bereiding:
Doe de basilicum en de munt samen met het appelsap in de cocktailshaker en plet het goed met cocktailstamper zodat de aroma’s goed vrijkomen. Voeg de ijsblokjes toe in de cocktailshaker en schud goed gedurende 5 minuten.
Vul je met de geshakete drank en giet daarna de kombucha erbij. Garneer met een toefje munt en een appelschijfje.
Wil je er een cocktail van maken? Voeg dan 5cl campari toe in je shaker.
Klaar in 5 minuutjes en overheerlijk! Enjoy! 🥂
Nog meer lekkers?
🥂 Wil je de allerheerlijkste kombucha leren maken? Klik hier.
🥂 Meer cocktails en mocktails leren maken? Hierzo!
6 year mark
6 jaar, dat zal het eind deze maand zijn. 26 december 2019 is het 6 jaar geleden dat ik een mysterieuze obstructie kreeg, waar nog steeds de oorzaak niet van achterhaald is. 6 jaar geleden ging mijn hele gezondheid op een paar dagen tijd de dieperik in, tot mijn leven aan een zijden draadje hing.
Het is geen cadeau, dat kan ik je wel vertellen. Om van de dieperik de tocht naar boven aan te vatten. Zeker in die eerste maanden was het zo nefast en donker dat ik me heel vaak afvroeg – vanop de bodem van mijn brokkenput – of ik ooit het zonlicht weer zou kunnen zien.
Ik deel graag een stukje tekst die mijn gevoel in die periode goed samenvat. De wanhoop, angst en pijn.
“Ik zit in de wachtkamer. Maanden heb ik uitgekeken naar een moment om de dokter opnieuw te kunnen spreken. 3 maand om precies te zijn. 3 lange maanden van verscheurende buikpijn, uitputting en algemene malhaise. Maar vandaag kan ik de dokter eindelijk zien. Dat het inmiddels al kwart over elf is en dat ik een afspraak om elf uur had, dat kan me niet deren. Want ik hoop op verlossing. Op een pil die alles beter maakt. Op een antwoord op mijn vragen en op mijn angsten. Ik zoek een schouderklopje, wat begrip, maar vooral oplossingen.
“Huybrecht.” Mijn naam, eindelijk. Ik sta recht en loop samen met mijn moeder de consultatieruimte binnen. Nog geen 15 minuten later sta ik alweer buiten. Met geen antwoorden en nog minder hoop.
Ze hebben geen idee wat er aan de hand is, dus weten ze ook niet wat te doen. “Sommige mensen nemen gewoon hun hele leven lang immodium.” Ik huiver. Want immodium is niet goed. En elke dag een heel leven lang klinkt alsof het, alsof ik, nooit meer beter word(t).
Elke dag heb ik buikloop. Wat een spitsvondig woord trouwens, buikloop, want als de buik in gang schiet mag ik letterlijk lopen. Maar dat terzijde. Al meer dan 6 maand slaat mijn buik tilt bij elke hap die ik neem. Ik kom de dagen nauwelijks door, ik overleef veel meer dan dat ik leef. En niemand weet wat ik er aan kan doen.”
Waarom ik dit deel? Omdat er hoop is. En omdat ik die hoop wil delen. Er is licht aan het einde van de tunnel is, ook al lijkt het soms niet zo.
Uit pure wanhoop, ben ik zelf op zoek gegaan naar de puzzelstukken, naar sleutels om mijn gezond te herwinnen. En die heb ik ook gevonden. In rust, natuur, beweging, voeding en fermentatie. Nee, het is geen rocket science, maar het werkt.
En sindsdien bouw ik aan een lichaam dat steeds sterker wordt. Ik zorg voor de juiste voeding, afgestemd op wat ik nodig heb. En ik fermenteer als een malle, zodat mijn microbioom floreert. Ik zoek, ik tweak, ik optimaliseer. Ik verleg grenzen. Ik vergaar kennis, ik groei. Ik bouw en bouw en bouw.
De tornado in mijn buik is al lang gaan liggen. En ik geniet van de zon op mijn snoet, terwijl ik de tocht naar boven verder zet. Ik kijk naar de eindstreep in de verte en denk: “Als ik straks boven ben, beklim ik die berg die hiernaast ligt.” Op een dag word ik beter dan ooit.
Recept: creamy pasta goodness
Lazy sunday, dus dan is het tijd om iets nieuws uit te proberen.
Ik wilde al heel lang eens cashewsaus maken maar op de een of andere manier heeft het toch een hele tijd geduurd. Maar vandaag was het dan eindelijk zover en wow, wat is dit lekker! Een hele crèmerige textuur, net als bechamel maar dan 100 keer gezonder. Dit komt zeker nog vaak op tafel.
We maakten een heerlijke glutenvrije pasta klaar met tomaatjes, paprika en asperges overgoten met de smeuige cashewsaus. Om je vinger bij af te likken!
Hoe begin je eraan?
Bereidingstijd: 20 minuten
Cashewsaus
Benodigdheden voor 4 personen
– 200 gr Cashews
– Citroensap
– Scheutje water
– Peper, zout en nootmuskaat
Laat de cashews een paar uur weken (4u is ideaal maar korter kan ook) zodat ze goed zacht worden. Giet het water weg en spoel ze schoon. Blend ze daarna met een scheutje water, citroensap en de kruiden in de blender of foodprocessor. Even proeven en bijkruiden indien nodig.
Pastasaus
Benodigdheden
– 1 ajuin
– 2 teentjes knoflook
– 2 paprika’s
– 1 bussel groene asperges
– 100 gr kerstomaatjes
– 1 pakje (glutenvrije) pasta
Zet wat water op een hoog vuur op om de pasta te koken. Snij ondertussen je groentjes fijn.
Bak de ajuin en knoflook in wat olijfolie kort bruin. Voeg daarna de gesneden paprika en asperges toe. Roerbak je groentjes kort en laat ze daarna even sudderen.
Voeg je pasta toe aan het kokende water.
Als je groentjes beetgaar zijn voeg je tomaten en de cashewsaus toe. Laat 2 minuutjes sudderen.
Giet je pasta af en klaar!
Ter afwerking kan je ook nog een beetje edelgist of kaas over je heerlijke bord smeuïge pasta sprenkelen.
Smakelijk!
Count your blessings
Ik word wakker naast jou. Jij staat op, je kust me en vertrekt daarna na je werk. Ik mag nog een uurtje blijven liggen tot mijn alarm afgaat. Als ik wakker wordt piept de zon door ons gordijn. Nuja, gordijn. Het provisoire deken dat eigenlijk dringend eens vervangen hoort te worden door een gordijn, maar dat terzijde. “Hoe is de buik vandaag?”, denk ik. Dat is sinds meer dan 4 jaar steevast de eerste vraag waarmee ik opsta. “Hoe gaat het met je, lichaam? Hoe gaat het, buik?” “Ben je boos vandaag, of ben je blij?” Buik gromt; honger en wat kleine steekjes. Dat is alvast geen slecht begin.
Ik komt recht en zet mijn voeten op de koude vloer. De kat spint luid. Want opstaan, dat betekent knuffels en eten. “Goeiemorgen, kleineke”, zeg ik. Want hoewel ze allesbehalve klein in omvang geworden is, was dat ooit wel zo. Officieel heet ze Maki, maar zo wordt ze hier zelden aangesproken. Kleineke volgt me onder luid gemiauw naar de badkamer, waar blijkt dat ik me eerst nog zal douchen. Niet helemaal tevreden gaat ze op de badkamermat de uitgang bewaken. No way dat ik straks onopgemerkt langs haar kom. De kattenbrokken glinsteren al in haar kleine oogjes.
Als ik daarna frisgewassen beneden kom – en uiteraard de katten eten gegeven heb -, groet de zon mij enthousiast in onze zonovergoten living. Ik zet de muziek aan op onze net geïnstalleerde geluidsinstallatie en maak ontbijt. Ondertussen gaat de bel. PostNL komt mij een portie buikgeluk leveren; een hele doos vol fermentatie ingrediënten. Alles waar mijn fermenten en ikzelf blij van worden.
Als ik even later aan tafel in de zon zit te ontbijten met Yann Tiersen op de achtergrond, besluipt mij weer dat ene gevoel; dankbaarheid. Wat ben ik dankbaar dat ik elke dag naast jou wakker mag worden. Mijn lief, mijn toekomstige. Jij, ik en ons 2 maal viervoertig geluk. Wat woon ik ontzettend graag met jou in dit huis. Een work in progress, maar dan wel een nest dat we samen bouwen. En wat ben ik gelukkig dat we zoveel lieve mensen om ons heen hebben die met ons meebouwen. Mijn lieve ouders die mij al een leven lang ondersteunen in alles wat ik doe, voor mij gezorgd hebben in het diepste van het dal en ook nu in de bres springen waar nodig. Jouw familie die hetzelfde doet voor jou. En dan nog een arsenaal andere familie en vrienden die ons leven zo rijk maken. Schatten die ik mocht bellen in het holst van de nacht, als ik – en vooral mijn lichaam – niet meer wist waar ik het had. Vrienden die taart brachten toen we nog niet wisten dat ik geen gluten en lactose mocht. Vrienden die elke dag smsten hoe het ging en dat nu nog steeds vaak vragen. Of een metekind dat “Meter en tante hè” zegt, en mijn hart dat smelt. En wat ben ik dankbaar om mijn werkgever en mijn team die me steunden vanaf dag 1 en nog steeds als 1 blok achter mij staan. Die mij de tijd geven om te herstellen, zelfs al duurt dat lang. De “wat zouden we je graag meer in Brussel zien”, maar “no pressure” die steevast volgt. Niet vanzelfsprekend, dat realiseer ik me al 4 jaar lang.
En vooral: wat ben ik blij dat ik er nog ben, dat ik dit nog allemaal beleven kan. Dat ik kan fermenteren en zoeken naar buikgeluk, naar pakjes energie, gezonde voeding en naar beter worden. Het had helemaal anders, zomaar gedaan kunnen zijn.
En dus ontbijt ik glimlachend, genietend van de zon op mijn huid. I counted my blessings, turned out I have many.
One day at a time
Kortgeleden vinkte ik de 4 jaar af. 4 jaar geleden dat mijn wereld op zijn kop ging staan, dat mijn lichaam ineens dienst weigerde. Daarvoor was ik in goede gezondheid en leek niets te zwaar, zelfs al leefde ik toen aan 300 per/uur. Daarop terugkijkend, zie ik inmiddels dat ik toen in overmaat leefde en dat als ik wellicht op een bepaald moment tegen de burn-out lamp (of een andere lamp) zou gelopen zijn. Ik dacht toen nog dat energie eindeloos was en dat moe zijn relatief was. Als je echt wilde, kon je toch altijd nog een feestje of een reisje doen, toch? Ik had toen nog geen besef wat écht moe zijn was en welke gevolgen het kan hebben als je een lichaam in herstel overbelast. Het zijn ervaringen die ik niemand toewens, maar die heel bepalend zijn als ze op een centraal gegeven in je leven worden.
Na mijn derde operatie was mijn lichaam zo uitgeput dat ik de trap niet meer op kon en zelfs niet meer rechtop kon zitten. Om mij in leven te houden had mijn lichaam alles uit de kast gehaald. Dat betekent dat het mijn vetreserves en spieren afgebroken had, zo ook mijn vitamines en mineralen opgesoupeerd. De eerste weken en maanden kon ik soms zo moe zijn dat het een onmogelijke opdracht kon lijken om het glas water, dat op armafstand stond, te nemen en ervan te drinken. Alles leek onoverkomelijk en elke dag was opnieuw een berg die ik over moest.
Gelukkig staat dat in schril contrast hoe mijn leven er nu uitziet, al blijft vermoeidheid en overbelasting een belangrijk thema in mijn leven. Het is als dansen op een koord, op zoek naar het optimum tussen kunnen genieten van het leven en toch voldoende rust in bouwen. Makkelijker in theorie dan in praktijk, ik ben al heel vaak van mijn koord getuimeld de laatste jaren.
Vandaag heb ik het geluk op skivakantie te zijn in les Sybelles. Deze blog schrijf ik dan ook op het terras in de zon. Ik probeer zoveel mogelijk te genieten van de kleine dingen, van de zon op mijn huid, het machtige zicht op de bergen en het fijne gezelschap. Maar toch wringt het. Gisteren heb ik een uurtje op de skilatten gestaan in de voormiddag en een half uurtje in de namiddag. Ik ben een absolute beginner, dus daar komt best wat stress bij kijken. En skiën is op zichzelf natuurlijk al een vrij intensieve sport, al zeker om het aan te leren.
Ik voelde gisteren in de namiddag al dat ik tegen de limieten van mijn lichaam opgebotst was en dat het
tijd voor rust was. Na het half uurtje in de namiddag was ik dan ook mijn bed ingekropen om een paar uurtjes te slapen, zodat ik hopelijk de dag erna gerecupereerd zou zijn. Maar helaas pindakaas, dat bleek vandaag dus niet het geval. En dus zit ik hier op het terras van het appartement, terwijl de anderen het skigebied aan het verkennen zijn. En ik ben dankbaar, dat ik dit inmiddels kan, in Frankrijk genieten van de zon, met pittoresk zicht op een besneeuwde berg. Maar ik ben ook verdrietig, omdat chronisch ziek zijn zo frustrerend kan zijn. Omdat het altijd vechten is met de goesting en de eigen grenzen. Omdat ik zo graag reis en reisde en de goesting om te beleven zo groot is. Omdat ik wl leren skiën, de skilift wil kunnen nemen en de bergen verkennen, maar het fysiek niet kàn.
Als ik achterom kijk, dan zie ik hoe ver ik al geraakt ben, ik kan inmiddels al letterlijk een berg beklimmen en niet alleen de figuurlijke. Maar de confrontatie met mijn eigen grenzen en de schijnbare onbegrensdheid van mijn gezonde medemens, zijn niet eenvoudig. Omdat ik dan nogmaals merk dat de weg nog lang is en dat ik nog wat figuurlijke bergen te beklimmen heb alvorens ik de letterlijke kan bedwingen. Omdat gezond worden zo hard werken is en zich niet laat sturen of dwingen. Maar goed, alles op zijn tijd. Nu is het tijd om zoveel mogelijk te genieten van de zon op mijn huid, de schone lucht en het mooie uitzicht. Vandaag een -vervloekte- rustdag in de hoop dat morgen opgeladen batterijtjes met zich meebrengt.