Maandelijks archief januari 2018
One day at a time
Kortgeleden vinkte ik de 4 jaar af. 4 jaar geleden dat mijn wereld op zijn kop ging staan, dat mijn lichaam ineens dienst weigerde. Daarvoor was ik in goede gezondheid en leek niets te zwaar, zelfs al leefde ik toen aan 300 per/uur. Daarop terugkijkend, zie ik inmiddels dat ik toen in overmaat leefde en dat als ik wellicht op een bepaald moment tegen de burn-out lamp (of een andere lamp) zou gelopen zijn. Ik dacht toen nog dat energie eindeloos was en dat moe zijn relatief was. Als je echt wilde, kon je toch altijd nog een feestje of een reisje doen, toch? Ik had toen nog geen besef wat écht moe zijn was en welke gevolgen het kan hebben als je een lichaam in herstel overbelast. Het zijn ervaringen die ik niemand toewens, maar die heel bepalend zijn als ze op een centraal gegeven in je leven worden.
Na mijn derde operatie was mijn lichaam zo uitgeput dat ik de trap niet meer op kon en zelfs niet meer rechtop kon zitten. Om mij in leven te houden had mijn lichaam alles uit de kast gehaald. Dat betekent dat het mijn vetreserves en spieren afgebroken had, zo ook mijn vitamines en mineralen opgesoupeerd. De eerste weken en maanden kon ik soms zo moe zijn dat het een onmogelijke opdracht kon lijken om het glas water, dat op armafstand stond, te nemen en ervan te drinken. Alles leek onoverkomelijk en elke dag was opnieuw een berg die ik over moest.
Gelukkig staat dat in schril contrast hoe mijn leven er nu uitziet, al blijft vermoeidheid en overbelasting een belangrijk thema in mijn leven. Het is als dansen op een koord, op zoek naar het optimum tussen kunnen genieten van het leven en toch voldoende rust in bouwen. Makkelijker in theorie dan in praktijk, ik ben al heel vaak van mijn koord getuimeld de laatste jaren.
Vandaag heb ik het geluk op skivakantie te zijn in les Sybelles. Deze blog schrijf ik dan ook op het terras in de zon. Ik probeer zoveel mogelijk te genieten van de kleine dingen, van de zon op mijn huid, het machtige zicht op de bergen en het fijne gezelschap. Maar toch wringt het. Gisteren heb ik een uurtje op de skilatten gestaan in de voormiddag en een half uurtje in de namiddag. Ik ben een absolute beginner, dus daar komt best wat stress bij kijken. En skiën is op zichzelf natuurlijk al een vrij intensieve sport, al zeker om het aan te leren.
Ik voelde gisteren in de namiddag al dat ik tegen de limieten van mijn lichaam opgebotst was en dat het
tijd voor rust was. Na het half uurtje in de namiddag was ik dan ook mijn bed ingekropen om een paar uurtjes te slapen, zodat ik hopelijk de dag erna gerecupereerd zou zijn. Maar helaas pindakaas, dat bleek vandaag dus niet het geval. En dus zit ik hier op het terras van het appartement, terwijl de anderen het skigebied aan het verkennen zijn. En ik ben dankbaar, dat ik dit inmiddels kan, in Frankrijk genieten van de zon, met pittoresk zicht op een besneeuwde berg. Maar ik ben ook verdrietig, omdat chronisch ziek zijn zo frustrerend kan zijn. Omdat het altijd vechten is met de goesting en de eigen grenzen. Omdat ik zo graag reis en reisde en de goesting om te beleven zo groot is. Omdat ik wl leren skiën, de skilift wil kunnen nemen en de bergen verkennen, maar het fysiek niet kàn.
Als ik achterom kijk, dan zie ik hoe ver ik al geraakt ben, ik kan inmiddels al letterlijk een berg beklimmen en niet alleen de figuurlijke. Maar de confrontatie met mijn eigen grenzen en de schijnbare onbegrensdheid van mijn gezonde medemens, zijn niet eenvoudig. Omdat ik dan nogmaals merk dat de weg nog lang is en dat ik nog wat figuurlijke bergen te beklimmen heb alvorens ik de letterlijke kan bedwingen. Omdat gezond worden zo hard werken is en zich niet laat sturen of dwingen. Maar goed, alles op zijn tijd. Nu is het tijd om zoveel mogelijk te genieten van de zon op mijn huid, de schone lucht en het mooie uitzicht. Vandaag een -vervloekte- rustdag in de hoop dat morgen opgeladen batterijtjes met zich meebrengt.